Over standbeelden en moeders

"Een man? Nee, mijnheer, die heb ik niet.
Wel een dochter, al 24 jaar. Niet vanzelfsprekend toen."
Ik knik, 24 jaar moederziel één-ouder zijn, zal mij, een man, niet vlug gebeuren.

Het gesprek eindigt met de komst van haar dochter en ik laat de twee babbelende vrouwen achter.

Vrouwen zijn toch bijzondere mensen van het taaie soort.

Ik flits even terug in de tijd. Het is 1986.
De naweeën van punk en new wave worden stilaan overspoeld door mainstream en popmuziek.

Zaterdagavond op café. Een gewone avond kletsen en drinken met de vrienden.
Magda zit nog alleen met haar wit wijntje aan de toog.
In de spiegel in de bar merkt ze dat hij, de reden van haar achterblijven, naar haar gluurt.
"Het wachten lijkt te lonen, hij ziet mij zitten".
Ze glimlacht naar hem, gooit haar haar naar achter en gunt hem een extra blik op haar troeven.

Wat een avond is het geworden.
Hij sprak niet veel, was niet echt lief of teder.
Vroeg haar de volgende morgen niet of ze thuis geraakte.
Ze was een onafhankelijke vrouw, dus dat gaf niets.

Die zomer besluit ze het kind te houden.
Aan de feestmaaltijd op kerstdag beginnen de weeën en die avond is ze daar, haar kind, een bloem van een kind, Roos.
Magda weent om haar jeugd, om het leven dat voor zich ligt, van geluk om dat kleine wezen in haar armen.

De vader van haar kind heeft ze nooit terug gezien.
Roos is daar boos om geweest.
"Je had toch op zijn minst aan mij kunnen denken en zijn adres genoteerd hebben!"

Ze moet lachen om het beeld, hoe ze na die wilde nacht zijn gegevens had moeten vragen, "voor het geval dat".

Alleenstaande moeder met 24-jarige dochter, plaats daarvoor maar eens een standbeeld.

Een nieuwe spruit van de Man van Barcelona

Vandaag start ik een nieuwe blog: Schrijfman. Over boeken en met zelfgeschreven teksten.
De inspiratie voor de template vond ik bij Moleskine.

Het ontwerp bij Templatescove.