Overboeking

So many books, so little time.
— Frank Zappa

Bedankt

Verrast keek ze op.
“Wil jij mij bedanken? Waarom? Ik ontsla jou en jij bedankt mij?
Daar zit iets achter. Vertel, wat is je bedoeling?”

“Nee, nee, ik moet je echt bedanken. Zonder jou zat ik hier nog altijd te wachten tot het hier beter ging. Maar jij en ik weten heel goed dat het hier nooit zal beteren, zolang jij hier bent!”

De vrouw lachte.
“Spelen we het zo, een beetje sarcasme om mij murw te krijgen.
Dat zal je niet lukken, hoor. Hou je dankwoorden maar voor jezelf, dat helpt je geen zier.”

“Neen, echt, ik moet je bedanken en tegelijk jou afdanken!
Want weet je, mijn beste, ik werk nu voor jullie grootste concurrent en sinds deze morgen is dit bedrijf overgenomen en jouw nieuwe, ik moet zeggen: ex-baas zit nu tegenover jou.
Je krijgt 10 minuten om je spullen bijeen te pakken. De security staat voor de deur.
Nogmaals bedankt!”

november 2010

Wie de bal kaatst

“Hallo, hoe gaat het?”
“Goed, buiten het feit dat ik geen job heb!”

Stilte.

Het gesprek lijkt plots te ernstig geworden.
Mijn gesprekspartner kijkt weg. “Sorry, maar ik zie net iemand die ik dringend moet spreken. Misschien later, ok?”

Daar sta ik dan, alleen, op het netwerkbal.

“Moet je echt naar toe gaan” zei de consulent, “daar loop je zeker een potentiële werkgever of tipgever over jobs tegen het lijf!”
Nu had ik niet zoveel verwachtingen over dit evenement, buiten een hapje en drankje.

Omdat de eerste gesprekken vlot, maar nietszeggend waren, had ik besloten tijdens het volgende gesprek met de deur in huis te vallen en de reden van mijn aanwezigheid prijs te geven.
Met deze stilte tot gevolg.

Ik moet denken aan die keer dat ik als jonge snaak op een spekgladde fietsstrook mijn fietsrem meende te moeten testen.
Dat ik toen niet beide armen en benen gebroken heb, is mij nog steeds een raadsel. De fietsrem werkte wel degelijk en de blauwe plekken waren ook al te echt!
Puur kamikaze van een puber.
Afijn, een 54 jarige man mag ook eens puberen, dacht ik zo.

Na een paar belegde broodjes, drankjes en korte contacten vertrek ik maar.
Morgen is een nieuwe zoekdag, ja toch?

Aan de vestiaire spreekt een onbekende man mij aan: “Mijn collega daar”, hij wees mijn “blauwtje” aan, “zegt dat je werk zoekt. Klopt dat?”
Verrast knik ik.
“Hier is mijn kaartje. Morgen om negen uur op mijn kantoor, past je dat? Ik beloof je niets, maar durvers kunnen we gebruiken.”

“Ik zal er zijn.”

Ik drukte hem de hand en stapte, iets lichter, de avond in.


oktober 2010

Over standbeelden en moeders

"Een man? Nee, mijnheer, die heb ik niet.
Wel een dochter, al 24 jaar. Niet vanzelfsprekend toen."
Ik knik, 24 jaar moederziel één-ouder zijn, zal mij, een man, niet vlug gebeuren.

Het gesprek eindigt met de komst van haar dochter en ik laat de twee babbelende vrouwen achter.

Vrouwen zijn toch bijzondere mensen van het taaie soort.

Ik flits even terug in de tijd. Het is 1986.
De naweeën van punk en new wave worden stilaan overspoeld door mainstream en popmuziek.

Zaterdagavond op café. Een gewone avond kletsen en drinken met de vrienden.
Magda zit nog alleen met haar wit wijntje aan de toog.
In de spiegel in de bar merkt ze dat hij, de reden van haar achterblijven, naar haar gluurt.
"Het wachten lijkt te lonen, hij ziet mij zitten".
Ze glimlacht naar hem, gooit haar haar naar achter en gunt hem een extra blik op haar troeven.

Wat een avond is het geworden.
Hij sprak niet veel, was niet echt lief of teder.
Vroeg haar de volgende morgen niet of ze thuis geraakte.
Ze was een onafhankelijke vrouw, dus dat gaf niets.

Die zomer besluit ze het kind te houden.
Aan de feestmaaltijd op kerstdag beginnen de weeën en die avond is ze daar, haar kind, een bloem van een kind, Roos.
Magda weent om haar jeugd, om het leven dat voor zich ligt, van geluk om dat kleine wezen in haar armen.

De vader van haar kind heeft ze nooit terug gezien.
Roos is daar boos om geweest.
"Je had toch op zijn minst aan mij kunnen denken en zijn adres genoteerd hebben!"

Ze moet lachen om het beeld, hoe ze na die wilde nacht zijn gegevens had moeten vragen, "voor het geval dat".

Alleenstaande moeder met 24-jarige dochter, plaats daarvoor maar eens een standbeeld.