“Goed, buiten het feit dat ik geen job heb!”
Stilte.
Het gesprek lijkt plots te ernstig geworden.
Mijn gesprekspartner kijkt weg. “Sorry, maar ik zie net iemand die ik dringend moet spreken. Misschien later, ok?”
Daar sta ik dan, alleen, op het netwerkbal.
“Moet je echt naar toe gaan” zei de consulent, “daar loop je zeker een potentiële werkgever of tipgever over jobs tegen het lijf!”
Nu had ik niet zoveel verwachtingen over dit evenement, buiten een hapje en drankje.
Omdat de eerste gesprekken vlot, maar nietszeggend waren, had ik besloten tijdens het volgende gesprek met de deur in huis te vallen en de reden van mijn aanwezigheid prijs te geven.
Met deze stilte tot gevolg.
Ik moet denken aan die keer dat ik als jonge snaak op een spekgladde fietsstrook mijn fietsrem meende te moeten testen.
Dat ik toen niet beide armen en benen gebroken heb, is mij nog steeds een raadsel. De fietsrem werkte wel degelijk en de blauwe plekken waren ook al te echt!
Puur kamikaze van een puber.
Afijn, een 54 jarige man mag ook eens puberen, dacht ik zo.
Na een paar belegde broodjes, drankjes en korte contacten vertrek ik maar.
Morgen is een nieuwe zoekdag, ja toch?
Aan de vestiaire spreekt een onbekende man mij aan: “Mijn collega daar”, hij wees mijn “blauwtje” aan, “zegt dat je werk zoekt. Klopt dat?”
Verrast knik ik.
“Hier is mijn kaartje. Morgen om negen uur op mijn kantoor, past je dat? Ik beloof je niets, maar durvers kunnen we gebruiken.”
“Ik zal er zijn.”
Ik drukte hem de hand en stapte, iets lichter, de avond in.
oktober 2010
0 reacties:
Een reactie posten